Meneer (1921) is in 2013 een geregistreerd partnerschap aangegaan met mevrouw (1961). In 2014 overlijdt meneer en mevrouw aanvaardt de nalatenschap (beneficiair) en haar executeursbenoeming. In de nalatenschap van meneer zit o.a. een woning vrij van hypotheek. De kinderen van meneer uit een vorig huwelijk hebben een vordering op de nalatenschap van meneer op basis van het testament van hun moeder (ouderlijke boedelverdeling).

Mevrouw verkoopt de woning voor € 150.000 aan een relatie (…) die de woning een paar maanden later doorverkoopt voor € 290.000. Als mevrouw door de kinderen wordt aangesproken op het voldoen van hun vorderingen, dan wijst zij snel naar de koper van de woning. Uit stukken blijkt echter dat zij wel degelijk op de hoogte was van de hogere waarde van de woning én van de hoogte van de vorderingen van de kinderen.

De beneficiaire aanvaarding mag mevrouw (gelukkig) niet baten. De Rechtbank acht paulianeus handelen voldoende bewezen. Mevrouw én de relatie worden elk hoofdelijk aansprakelijk gesteld voor de voldoening van de vorderingen van de kinderen.

En zo blaast de Rechtbank (ECLI:NL:RBROT:2019:7531) het sprookje van de boze stiefmoeder uit …